از شما چه پنهون
از یه جهت خیلی خوشحالم
اینکه قبل برادر و خواهرم اینجا اومدم و اونها دیگه مهاجرت نمیکنن اینجا. چون اومدن به کانادا حماقت محض هست.
برای من مجرد علاف بیکار بدک نیست و دردش کمتره. برای خانواده و نمیدونم ادم بالای سی سال واقعا حماقته به نظرم.
و اینکه خوشحالم که به 4 نفر دیگه هم درباره کانادا اگاهی دادم.
خیلی جالبه بعد ازینکه امریکا بن کرد ایرانیا رو
کانادا رو مردم به عنوان مدینه فاضله یافتن و بهش فرار دارن میکنن.
کانادا مدیریتش در حد دوران مدیریت محمود ه.
کلی دانشجو میگیرن در حالی که کانادا نه بازار کارش نه هواش نه مردمش نه هیچیش تحمل نداره!
کلی مهاجر میگیرن و باز هم ظرفتی در کار نیست برای هیچی.
ایرانیام همه شون مثل دوران سرخ پوستی کانادا به هم تپیدن توی تورنتو یا ونکوور یا کلگری و اصلا متوجه اینها نیستن.
فقط وقتی میفهمن که بچه شون مینی ون رو برمیداره و میره 30 نفر رو زیر میگیره به خاطر فشارهایی که جامعه بهش اورده توی اون مدت و بعدش دوزاریشون میفته که عه یهع جای کار میلنگه!
من دلیل بدبختی ایران رو اونهایی نمیبینم که توی ایرانن.
اونهایی میبنیم که از ایران بیرون اومدن و کرور کرور ادعا و بی مصرفی و عقده و حقارت رو با خودشون جا به جا میکنن اینور و اونور.
و خدا رو شکر میکنم که دارم ازینجا میرم!
دیگه براتون خیلی نوشتم و همه تون منو خوب میشناسین.
کانادا بیشتر از دو سال ارزش موندن نداره. ته ته تهش سه سال.
من اگه ببینم کسی بالای 5 سال اینجا مونده یکمی بهش شک میکنم.
درباره این سایت