توی دو ماه گذشته، هر هفته حدود سه تا فیلم توی سینما دیدم.
و از هر ده فیلم،
هشت تاش یا درباره جنگ جهانی دوم بوده، یا نژادپرستی، یا برابری حقوق زن و مرد.
یکی از ایرادهای سیستم هواپیمایی کانادا اینه که،
باز هم چون کمونیستی و کارتلی مافیاییه،
فقط کلا دو تا هواپیمایی مهم و مطرح هست:
وست جت و ایر کانادا.
این دو تا، یکی از یکی بدترن
خلبان های بدکار و بی تجربه و سر به هوا،
همه چیز گرون،
هیچی بهت نمیدن بخوری،
اگه بار اولت باشه که میای کانادا و کارت بانکی نداری باید بری بمیری یا کل پرواز رو همینجوری الکی گشنه بمیری.
تصور کن ماها که از مناطق دست و دلباز مثل خاورمیانه میایم چقدر اذیت میشیم.
توی خاورمیانه از قبل پول غذا رو میگیرن و خود پرواز اینقدر ارزونه که اون غذا مجانی میفته.
کانادا به شدت در کنسی و گدایی داره میمیره.
ملت با مشکلات عدیده مالی درگیرن.
من هم خونه ای زیاد داشتم،
از هجده ساله تا هشتاد ساله هم خونه ای داشتم،
هم از اروپا هم خونه ای داشتم هم از کانادا هم از اسیای شرقی.
توی کانادا عملا هیچ اینده ای نداری،
توی هشتاد سالگی تازه مستاجر هستی خودت.
بدترین پوینت کانادا و اروپا به اینه که مردم معمولا کاری ندارن که انجام بدن.
چون به هر حال راه پیشرفت بسته هست و امکانش تقریبا زیر پنج درصده که درامد تو بره بالا و بتونی پولدار شی و از طرفی چون حتی خود دولت در یه نژادپرستی خاصی درگیره، یعنی سعی میکنه یه بخور و نمیری به شهرونداش بده حتی اگه کار نکنن، که اعتراض نکنن و دولت رو ساقط نکنن،
در نتیجه طرف تا وقتی پی ار بگیره پدرش درمیاد،
تا پاسپورت بگیره رسما به فاک میره.
بقیه مردم هم همچین خوشبخت نیستن
هرج و مرج و بخور بخور وحشتناکه
فقط ت دارن و یه دوزارم به مردم میدن.
مشکل دیگه ای که اینجا داره مشکل قحطی دختر هست.
مردها از بیست ساله تا هشتاد ساله دست برنمیدارن ازت حتی اگه نامزد داشته باشی.
همه میکشنت سمت خودشون.
حاضرن خودشون زندون برن ولی یه مدت وقتت رو بگیرن و تو رو بکشونن اینورو اونور تا یکمی اروم بگیرن و یکمی حس کنن که اره میتونن وقت کسی رو بگیرن.
میری خونه ببینی مردها راه میفتن دنبالت
میری خرید راه میفتن دنبالت
میری استارباکس مردها راه میفتن دنبالت
تنها میری که بدتره
با یه مرد میری باز راه میفتن دنبالت
دخترا فقط با دخترا حرف میزنن
فقط با من،
یعنی کاش یکی بیاد یه بیست تا هواپیما دختر پیاده کنه توی این کشور ما یه نفسی بکشیم. خسته شدم.
یه مرد وقتی حتی حس کنه یه دختر دوسش نداره داغون میشه. ممکنه بعدش سعی کنه دختر رو ظاهرا ریجکت کنه که دختره حس کنه رد شده ولی اون مرد دیوونه میشه.
یعنی اوضاع قاریشمیشی هست.
تعداد مردهایی که دارن همجنس گرا میشن هر روز داره بیشتر میشه و تعداد دخترایی که دارن تنهاتر میشن، مخصوصا دخترایی که از همین کالچر میان هم بیشتر میشه. چون مردها جرات نمیکنن بیان جلو و ضمنا اعصاب هم ندارن یه دختر هر روز با اینها دعوا کنه. چون ما دخترای بسازی هستیم ولی یه دختر کانادایی عمرا همچین کاری بکنه.
وقتی balance توی یه جامعه از بین میره همین میشه.
درباره این سایت