دخترا و پسرا

مردها رو مخصوصا مردهای مهاجر رو، تقریبا اینجا روانی کردن.

من اینجا وقتهایی که تنها میرم بیرون یا با دوستای دخترم میرم بیرون، میبینم که مردها چه مهاجر چه کانادایی میریزن سر ما، توی هر سنی. تا میبینن تو سخت نمیگیری دنیا رو و راحت میتونی بخندی و میتونی تعامل کنی و اثری از روانی بازیای دخترای سفید در تو نیست، فوری میان جلو و فوری میخوان باهات دوست بشن.

من خاطر خواه اولم یه پسر خاورمیانه ای بود (روز دوم ورودم باهاش اشنا شدم) و دومی یه پسر ایرانی بود (هفته اول ورودم اشنا شدم، توی انتاریو) و سومی یه پسر کانادایی بود که دو متر قد داشت و ورزشکار بود و روانشناسم بود و چشماش عین آبی دریا بود. و چهارمی و پنجمی و بقیه رو یادم نمیاد و یکی هم یه پسر المانی بود.

یکی هم هلندی بود که من حتی دوست نداشتم باهاش حرف بزنم چه برسه به دیت کردن. چون خیلی زیاد از بالا به بقیه جهان نگاه میکرد.

مردهای سفید اغلبشون فکر میکنن (مخصوصا اونایی که خیلی دنیا رو ندیدن یا خیلی ادم ندیدن یا خیلی درس نخوندن) که از دماغ فیل افتادن و سعی میکنن هر طور شده یکی از ماها رو گیر بیارن و اونو تا اخر عمر بزنن سرش و با خواری و خفت ما زیر سایه اونها زندگی کنیم و خدا رو شکر کنیم که شوهر وایت داریم.

پسرای مهاجر اغلب باشخصیت و مهربونن و اگاه، ولی عصبی شدن.

در هر حال هیچ کدوم این مردها دوست ندارن گذرشون به دخترای سفید بیفته با اینکه این دخترا اینقدر خوشگل و خوش هیکل و ناز و دوست داشتنی و خواستنی ان. چون دردسره. چون فقط عذاب و بحث و دعوا و دادگاهه اخرش. من با اینها زندگی کردم. تا ته ته ته اینها رو میفهمم.

حقیقتش من از هیچ پسر ایرانی یا مهاجر توی کانادا هیچ گله و شکایت و دلخوری ای ندارم.

اینجا یا پسرا روانی میشن، یا اونها رو تا مرز مرگ میترسونن، یا بلاخره بنده خداها آسیب جدی به مغزشون وارد میشه.

در کل ینجا ادمها به شدت تنها و افسرده و بدبختن و خیلی احساس بدبختی دارن. و هرکی رو میبینن که زنده هست و سالمه و مواد نمیکشه و سیگار نمیکشه و مست نمیکنه و لبخند واقعی میزنه سعی میکنن شکارش کنن. به نظرم توی اروپا و کانادا سالم بمونی، هنر کردی. اگه سلامت روانیتو حفظ کنی که دیگه نور علا نوره.

این رو نصفه شبی بلند شدم بنویسم و دوباره لالا کنم. درد داشتم.

دوستون دارم.