چند مسئله،
اینجا مینویسم که خودم هم یادم بمونه و اگه روزی از ذهنم رفت، یادم بیارین.
یکی اینکه، ادمها، ذاتا، خیلی زیاد دوست دارن که همه عصاره شون رو قاطی مسائل مختلف کنن،
یعنی من دوست دارم همزمان احساسات، عطش، شهوت، نفرت، خشم و. رو قاطی همه چیز کنم.
مشکلی که با ما ایرانیا هست،
اینه که:
اغلب متعصب هستیم. یعنی ارق (ارغ؟) داشتن به یه چیزی، حالا فکر کن دین باشه، مذهب باشه، نژآد باشه، هرچی، یا حتی این باشه که ما دو سال قبل یه حرف رو زدیم، اون تعصب نمیذاره ما نظرمون عوض شه. یعنی از نظر من، کسی که شهرستانیا رو مسخره میکنه از انسانیت به دور هست، حالا هر چقدر هم که حرفش توی یه زمینه ای درست باشه مهم نیست.
یعنی مردم کشورهای دیگه هم این رو دارن. ولی نسل های جوانتر (نسل زیر بیست و یکی دو سال توی کانادا مثلا) کم کم دارن تعصب از هر نوعش رو دور میریزن. چون از بچگی فیلمها و جوامعی رو دیدن که داره تمرین میکنه inert and neutral باشه نسبت به همه چی، مثلا فکر کن مگان مارکل و پرنس هری نمیخوان جنسیت بچه رو عنوان کنن میگن خودش بعدا تصمیم میگیره، ما بچه بودیم تاریخ دقیق شوهر کردنمون رو هم مشخص میکردن و میگفتن باید 4 تا بچه بیاری)، خیلی زیاد این ها رو دارن کنار میذارن.
من توی کانادا با ده پانزده نفر (فکر کنم بیشتر) از سن هجده تا هفتاد هشتاد سال زندگی کردم. به جرات میگم که هرچی ملت جوانتر میشن، یعنی با نسل جوانتر که روبرو میشم اغلبشون خیلی ساده تر زندگی میکنن و فکر میکنن، مگر طرف از خانواده خیلی نژادپرست یا خیلی متعصب اومده باشه بیرون. ولی هرچی سن ادمها میره بالاتر، میبینی نژادپرست ترن، به دختر مهاجر به چشم غارت جنگی نگاه میکنن و سعی میکنن هرطور شده به اسم خودشون بزنن. یعنی انگار ما در زمان روم باستان زندگی میکنیم با اینها، حتی قبل از اون!
مشکل مردم ایران اغلب اینه که این تعصب رو خیلی زیاد داد میزنن. عین قدیمیای کانادا، عین اندرو شیر (که استعفا هم داد) عین استیون هارپر.
مشکل بعدی ما اینه که ماها از بچگی تیم وورکمون افتضاح بوده. تعامل و تعاونمون بد بوده. تمرین نکردن با ما. توی سیستم کمونیستی بزرگ شدیم.
ما رو ادمهای نقدر پذیر بزرگ نکردن.
توی سیستم کمونیستی هم هیه دست و یه شکلن.
توی ذهن ما اگه کسی متفاوت با نظر ما نظری داشته باشه ما اون رو میخوایم نابود کنیم.
میپریم به طرف مقابل.
کلا ادمها اگه نظری مخالف اونها داشته باشی ناراحت میشن.
ولی ما مشکلمون اینه که با همه وجود به طرف مقابل میپریم. توهین میکنیم. کم طاقتیم. اینها هم کم طاقتن. منتها اینها برنمیگردن فحش بدن (مگه طرف خیلی قدیمی و پیر باشه یا از جامعه رانده شده باشه و هنوز مثل هشتاد سال قبل فکر کنه، من اینجا همچین هم خونه یا داشتم، یه هم خونه ای داشتم که از یه استان دیگه فرار کرده بود اینجا و قبلشم دو استان دیگه فرار کرده بود، و کلی نامه جرم و جزا داشت) ما نه.
شما منطق و شعور ما رو ببینین.
که دختره برگشته میگه تو ترکی دیگه. میگم نه.
میگنه نه ترکی!
مامانت ترکه نصفش باباتم ترکه نصفلش، خودتم ترکی بلدی. ترکی!
بهش میگم کمر از 50 درصد من آذری هست. من ترک نیستم. آذری هستم. و ضمنا من ترکی بلد نیستم (الان البته یاد گرفتم تا حدی) و اذری بلدم. و من یه رگ هندی هم دارم. بقیه شم Persian هست.
میگه نه تو ترکی، ترک بودن به همه اینها غلبه داره، گه میخوری میگی ترک نیستم :|
چی بگم خب به همچین احمقی؟
این یه جا سر خودش رو به باد میده.
لانگ استوری ،
ما یه اخلاق دیگه هم داریم. خیلی زیاد از اصل و اصالت خودمون بدمون میاد.
اغلبمون این شکلی هستیم.
یعنی خیلی غریبه پرستیم و هرچی که ما رو به غریبه ها ربط بده رو دوست داریم.
یعنی جلوی چشم ما صد هزار نفر به ناجوان مردانه ترین شکل ممکن بمیرن، اصلا از هواپیما بیفتن بمیرن، بهشون شکلیک بشه بمیرن و. ما میگیم به ما چه! و رد میشیم.
ولی اگه ده نفر که قصد سفر به کانادا رو دارن، توی اون هواپیما باشن، ما زمین و اسمون رو یکی میکنیم، فوری عکس پروفایل عوض میکنیم، جو زده میشیم. تمام امیال انسانی رو وارد بازی میکنیم و حس میکنیم عضوی از خانواده رفته.
برای من عجیبه این عکس العمل ها.
قبل از افتادن این هواپیما،
یه دو هزار نفر توی یه هفته از دنیا رفتن و ده هزار نفر رو گرفتن و بعدم کشتنشون.
ملت ککشون نگزید!
ولی چون یه عده که کانادا میان افتادن مردن مردم خیلی عصبی هستن.
دلیل این همه جوزدگی رو نمیفهمم.
بله مرگ خیلی دردناکه مخصوصا مرگی که اینطوری باشه.
ولی اگه شماها واقعا اینقدر حساس به مرگ انسان های بیگناه هستین چرا پس به بقیه اتفاقات واکنش نشون نمیدین؟
بله من هم متاسفام بابت مرگ این عزیزان. ولی توی همین کانادا ما ایرانیا خیلی زیاد نسبت به هم بی تفاوت و بعضا بی رحمیم.
من دوستی اینجا داشتم که زیر همه حرفاش زد و هر وقت خواست کمکی بکنه یا حتی یکی از قولهاش رو به جا بیاره، قبلش با من چک میکرد که ببینه حرف گوش کن و سر به زیر و برده شدم یا نه. اگه تن به خواسته های احمقانه ش (مثلا همین حرف گوش کن بودن، اونم حرفهای بی اعتبار اون که همه سر یه ماه بهم ثابت شد چقدر چرند بوده) نمیدادم باز میگفت نه حرف حرف منه.
همین ادم اگه یه دختر وایت طرف حسابش بود قطعا یه رفتار دیگه داشت و از جون و دل براش مایه میذاشت.
اغلب ما ایرانیا اینطوری هستیم.
توی خاورمیانه ما تنها کشوری هستیم که این شکلی هستیم. ترکها با هم میچرخن (ترکها حتی با من میچرخن چون میگن از کالچر ماست اینقدر با هم مهربونن) عربها با هم میچرخن. ایرانیا تنها اقوامین که حس میکنن در حقشون ظلم شده و اونها متعلق به ایران بنودن و حقشون نیست با خوارومیانه ایا باشنو از اول ژرمن بودن و الانم باید با یه وایت اشنا بشن تا به حقشون برسن.
یادتون نره این ها که اومدن ایران و توی هواپیما بودن، ونکووریاشون، توی ونکوور خونه های شش هفت میلیون دلاری دارن. شش تا هفت تا ماشین خیلی خوب توی پارکینگشون هست. ادمهای خیلی مرفه بی دردی بودن. یکیشون زن و بچه یه نویسنده ماله که کاسه لیس همه دولت ها بوده.
ادمهای ناحسابی هم بینشون بوده.
دانشجوهاشم 4 تاشون از دانشگاه من بودن. همه شون توی جوونیاشون بیشتر از من و شما و اون کارگری که نمیتونه حتی پنجم رو تموم کنه به دلیل فقر و اون کولبر و خیلیای دیگه توی همین خارج از ایران جوونی کردن، پول یه منیکیور ناخنشون از پول خرجی یه هفته شماها بیشتره.
من ازین لایف استایلا دیدم.
برای من خیلی عجیب بود که ملت ایران جیگرشون برای اینها کباب شد با اینکه اینها همه شون تریبون دارن، و حداقل د وتا پاسپورت دارن، ولی دلشون برای مردم خودشون که از گشنگی میمیرن یا خودشونو میندازن زیر قطار یا کارتن خوابن یا خودکشی میکنن یا گورخوابن نمیسوزه.
من از شماها تعجب میکنم.
خیلی ملت جو زده ای هستین.
از طرفی، ایرانیای کانادا ادمهای بسیار بی تفاوتی هستین. من خیلی خیلی زیاد دیدم. زیاد. دو تا شهر کانادا زندگی کردم. توی همین ونکوور دو تا منطقه مختلفش زندگی کردم.
ایرانی جماعت اغلب موجود خودخواه، خودبرتربین، و بی تفاوت هست.
در بهترین حالت بی تفاوت هست و در حالت های دیگه طرف ظلم و ستم رو هم میگیره.
برای این جماعت خودخواه در خواب، این سقوط یه درسی شد که اون ها رو به فکر فرو ببره که بابا گریبان ما رو هم میگیره.
این جماعت از مرفه ترین های دنیا هستن. پول ملت رو برداشتن اوردن اینجا خرج میکنن.
من خونه هاشون میرم، باهاشون تعامل دارم. خودشون ایران که میان یه هفته نمیتونن بمونن. بعد میان ازینجا زرت و پرت میگن و برای مردم تعیین تکلیف میکنن.
برای من خیلی عجیبه که شماها حتی برای از دنیا رفته ها اینقدر تبعیض قائلید!!!
با اینکه غم انگیز و تاسف باره، و توی اون هواپیما هرکس دیگه ای میتونست باشه،
ولی افتادن اون هواپیما این جماعت پاسپورت به دست بی عرضه بی دست و پای نژادپرست فاشیست ایگنورنت رو به فکر فرو برد.
درباره مگان مارکل و هری چار، منم اگه توی اون خونه میموندم سر یه سال که هیچ، سر شش ماه صبرم به سر میرسید.
جایی که به رنگ پوستت، قیافه ت، فرهنگت، ملیتت، لباسهات، لایف استایلت، مردمت، توهین میشه (مخصوصا توهین غیرمستقیم و ایندیرکت) طبیعیه که ازونجا فرار میکنی و حداقل دوست نداری بچه ت توی اون منجلاب گیر کنه.
در کل خیلی فکر کنیم.
فکر کردن قدغن نیست.
People with dreams become people with visions
فکر میکنم که مگان مارکل و پرنس هری توی دو سال اینده طلاق بگیرن.
همه حرفهای من (البته نه این سقوط هواپیما) درباره مسائلی که الان پیش اومده در کمال حیرت درست از آب دراومد. این دو نفر یه سال بسیار سخت پیش رو دارن، و پرنس هری خیلی مرد برش داری نیست. بیشتر مطیع هست (دلیلش هم مرگ زودهنگام مادرش هست و بزرگ شدن توی یه خونه ای که از صبح تا شب یه زن زورگو و لوس و دیکتاتور داشته حکومت میکرده) و توی این جنگ یکی از زن ها (اون یارو کوئین یا مگان یا حتی کیت! یا دختر سر کوچه صفدر اقا) بلاخره موفق میشه اون رو بکشه ببره. و من بعید میدونم اون ادم، مگان باشه. مگان خیلی لیبرال و اروم به نظر میرسه. احتمال میدم کلا جمع میکنه برمیگرده کالیفرنیا.
مطمئن هستم که کانادا زندگی نخواهد کرد.
کانادا عین انگلیس هست (حتی با درجه نژآدپرستی بدتر، باز مردم انگلیس ادم زیاد میبینن و مهاجر یکمی براشون عادی تر شده) فقط کوچیکتره و مردمش دنیاهای کوچیکتری دارن و برای همینم هست که این کشور پیشرفت نمیکنه و هر مهاجری هم توش میاد یا اکبند میشه مغزش یا که فرار میکنه. یه سری از مهاجرا هم که صادراتین.
درباره این سایت